هیچوقت از یک کوهنورد نپرسید

تا کنون چند بار دماوند ، علم کوه ، سبلان و دیگر قله های تاپ کشور را صعود کرده ای یا بر روی چند تا قله ۷ هزاری یا ۸ هزاری تلاش کرده ای؟ بلکه از او بپرسید :

چقدر توانسته ای اخلاق و منش کوه را در روابط اجتماعی و زندگی ات پیاده کنی؟

از زمانی که کوهنورد شده ای ، آیا گفتار و رفتارت با دیگران بهتر شده؟

آیا عظمت کوهستان توانسته اثری بر روی غرورت بگذارد؟

آیا کوهستان در میزان از خود گذشتگی ، سخاوت و بزرگ منشی ات تاثیری گذاشته؟

چقدر بر روی تکبر و منیتت پا گذاشته ای؟ میزان منم منم کردن هایت کم شده یا بیشتر؟

از آنجایی که در مقابل زیبایی ، بزرگی و قدرت طبیعت هیچ هستیم ، چقدر می توانی جلوی خودنمایی و خود برتر بینی ات را بگیری؟

رفتارت در مقابل انسان های ضعیف چطور شده؟ آیا خود را همچنان برتر و بهتر می بینی؟

در کوهنوردی دنبال این نباشیم تا کاری را انجام دهیم که هیچکس تاکنون انجام نداده یا کمتر انجام شده ؛ بلکه دنبال انجام کاری باشیم که خودمان تاکنون انجام نداده ایم.

شاید هیچ ورزشی به اندازه کوهنوردی «انسان ساز» نباشد

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *